در یک رابطه عاطفی سالم، ابراز احساسات نقش حیاتی ایفا می‌کند. اما اغلب، ترس از قضاوت، عدم پذیرش یا طرد شدن، ما را از بیان با صداقت آنچه در قلبمان می‌گذرد باز می‌دارد. به جای اینکه منتظر تایید دیگران باشیم، می‌توانیم یاد بگیریم احساسات خود را به شیوه‌ای اصیل و رها از وابستگی به تایید دیگران بیان کنیم.

• ✔

  خودآگاهی را تقویت کنید:

  قبل از هر چیز، با احساسات خود آشنا شوید. چه چیزی شما را خوشحال، غمگین، عصبانی یا مضطرب می‌کند؟ شناخت دقیق احساسات، گام اول برای ابراز صحیح آن‌هاست.
• ✔

  احساسات خود را نامگذاری کنید:

  وقتی احساسی را تجربه می‌کنید، سعی کنید آن را با یک کلمه دقیق نامگذاری کنید. به جای گفتن “حالم بده”، بگویید “احساس ناامیدی می‌کنم” یا “احساس اضطراب دارم”.
• ✔

  مسئولیت احساسات خود را بپذیرید:

  به جای اینکه دیگران را مقصر احساسات خود بدانید، مسئولیت آن را بپذیرید. به جای گفتن “تو باعث شدی من عصبانی بشم”، بگویید “من احساس عصبانیت می‌کنم وقتی این اتفاق می‌افتد. “
• ✔

  از زبان “من” استفاده کنید:

  هنگام ابراز احساسات، از زبان “من” استفاده کنید. این کار به جای سرزنش و متهم کردن طرف مقابل، بر احساسات خودتان تمرکز می‌کند. به جای گفتن “تو همیشه این کار را می‌کنی”، بگویید “من احساس می‌کنم نادیده گرفته می‌شوم وقتی این اتفاق می‌افتد. “
• ✔

  به لحن صدای خود دقت کنید:

  لحن صدای شما می‌تواند تاثیر زیادی بر نحوه دریافت احساسات شما داشته باشد. سعی کنید با لحنی آرام و محترمانه صحبت کنید.
• ✔

  به زمان‌بندی دقت کنید:

  ابراز احساسات در زمان مناسب، اهمیت زیادی دارد. زمانی را انتخاب کنید که هر دو طرف آرام هستید و می‌توانید به طور کامل به حرف‌های یکدیگر گوش دهید.
• ✔

  انتظار نداشته باشید طرف مقابل احساسات شما را تغییر دهد:

  هدف از ابراز احساسات، رها کردن آنها و به اشتراک گذاشتن آنها با طرف مقابل است، نه تغییر دادن آنها.
• ✔

  به خودتان اجازه آسیب‌پذیر بودن بدهید:

  ابراز احساسات به معنای آسیب‌پذیر بودن است. به خودتان اجازه دهید آسیب‌پذیر باشید و احساسات واقعی خود را با طرف مقابل به اشتراک بگذارید.
• ✔

  به احساسات طرف مقابل احترام بگذارید:

  درست همانطور که انتظار دارید طرف مقابل به احساسات شما احترام بگذارد، شما نیز باید به احساسات او احترام بگذارید.
• ✔

  به دنبال درک متقابل باشید، نه برنده شدن:

  هدف از گفتگو در مورد احساسات، رسیدن به درک متقابل است، نه برنده شدن در بحث.
• ✔

  از ابراز فیزیکی احساسات غافل نشوید:

  گاهی اوقات، یک آغوش، یک نوازش یا یک نگاه مهربان می‌تواند احساسات شما را بهتر از کلمات بیان کند.
• ✔

  به خودتان یادآوری کنید که ارزشمند هستید:

  باور داشته باشید که احساسات شما ارزشمند هستند و حق دارید آنها را بیان کنید.
• ✔

  تمرین کنید:

  هر چه بیشتر تمرین کنید، راحت‌تر می‌توانید احساسات خود را به شیوه‌ای سالم و بدون نیاز به تایید دیگران ابراز کنید.
• ✔

  صبور باشید:

  ایجاد تغییر در الگوهای ارتباطی، زمان می‌برد. صبور باشید و به خودتان و طرف مقابل فرصت دهید تا با شیوه‌های جدید ارتباطی سازگار شوید.

با تمرین و تعهد، می‌توانید یاد بگیرید احساسات خود را در رابطه عاطفی‌تان به شیوه‌ای اصیل و سالم ابراز کنید و از این طریق، رابطه‌ای عمیق‌تر و معنادارتر ایجاد کنید. با شناخت و پذیرش احساسات خود، قدمی بزرگ در جهت سلامت روان و روابط خود بردارید.

چرا در برخی روابط عاشقانه وابستگی به وجود می‌آید؟

1. ترس از تنهایی

ترس از تنها ماندن یکی از اصلی‌ترین دلایل وابستگی در روابط است. فرد از اینکه بدون حضور پارتنر خود احساس پوچی و ناامنی کند، واهمه دارد و به همین دلیل به او وابسته می‌شود. این ترس می‌تواند ناشی از تجربیات گذشته، کمبود اعتماد به نفس، یا فشارهای اجتماعی باشد. فرد ممکن است تصور کند که بدون پارتنرش نمی‌تواند خوشحال باشد یا زندگی خود را به درستی مدیریت کند. این احساس ترس، باعث می‌شود فرد رفتارهایی از خود نشان دهد که منجر به وابستگی عاطفی شود. مثلا فرد ممکن است از مخالفت با پارتنر خود اجتناب کند یا تمام وقت خود را با او بگذراند. در نتیجه، فرد هویت فردی خود را از دست می‌دهد و احساس می‌کند که زندگی‌اش فقط در حضور پارتنرش معنا دارد. برای غلبه بر این ترس، تقویت اعتماد به نفس و شناسایی ارزش های فردی ضروری است.

2. کمبود اعتماد به نفس

افرادی که اعتماد به نفس پایینی دارند، اغلب به دنبال تایید و پذیرش از سوی دیگران، به ویژه پارتنر خود هستند.این نیاز شدید به تایید، می‌تواند منجر به وابستگی عاطفی شود، زیرا فرد احساس می‌کند که ارزشمندی او وابسته به نظر پارتنرش است.این افراد ممکن است به طور مداوم به دنبال اطمینان از دوست داشته شدن باشند و از انتقاد یا طرد شدن به شدت هراس داشته باشند.عدم باور به توانایی‌های خود، باعث می‌شود فرد به پارتنر خود تکیه کند و احساس کند که بدون او نمی‌تواند از پس مشکلات برآید.

در نتیجه، فرد سعی می‌کند با راضی نگه داشتن پارتنر خود، از حفظ رابطه اطمینان حاصل کند، حتی اگر این کار به قیمت نادیده گرفتن نیازهای خودش تمام شود.

برای افزایش اعتماد به نفس، تمرکز بر نقاط قوت، پذیرش اشتباهات و تلاش برای رسیدن به اهداف شخصی ضروری است.در ضمن، مشاوره با یک متخصص می‌تواند در این زمینه بسیار موثر باشد.

3. تجربیات گذشته

تجربیات ناخوشایند در روابط گذشته، مانند طرد شدن، خیانت یا بی‌توجهی، می‌تواند باعث ایجاد ترس از تکرار این تجربیات شود.این ترس، می‌تواند فرد را به وابستگی عاطفی سوق دهد، زیرا فرد سعی می‌کند با کنترل کردن رابطه و راضی نگه داشتن پارتنر خود، از وقوع مجدد این اتفاقات جلوگیری کند.فرد ممکن است به طور ناخودآگاه، رفتارهای پارتنر فعلی خود را با رفتارهای پارتنرهای قبلی مقایسه کند و به دنبال نشانه‌هایی از تکرار الگوهای منفی باشد.این حساسیت بیش از حد، می‌تواند منجر به سوءتفاهم و تنش در رابطه شود و وابستگی عاطفی را تشدید کند.

برای غلبه بر تاثیرات منفی تجربیات گذشته، پردازش احساسات و یادگیری مهارت‌های مقابله با ترس و اضطراب ضروری است.

در ضمن، پذیرش این واقعیت که هر رابطه منحصر به فرد است و نباید بر اساس تجربیات گذشته قضاوت شود، می‌تواند بسیار کمک کننده باشد.درمان‌های روان‌شناختی مانند EMDR می‌توانند در پردازش تروماهای گذشته بسیار موثر باشند.

4. سبک دلبستگی ناایمن

سبک دلبستگی ناایمن، که در دوران کودکی شکل می‌گیرد، می‌تواند تاثیر زیادی بر روابط عاشقانه داشته باشد. افرادی که سبک دلبستگی ناایمن (اجتنابی یا اضطرابی) دارند، معمولا در ایجاد روابط سالم و پایدار دچار مشکل هستند. افراد با سبک دلبستگی اضطرابی، تمایل زیادی به وابستگی عاطفی دارند و همواره نگران طرد شدن از سوی پارتنر خود هستند. آنها به طور مداوم به دنبال تایید و اطمینان از دوست داشته شدن هستند و از جدایی یا دوری از پارتنر خود به شدت هراس دارند. از سوی دیگر، افراد با سبک دلبستگی اجتنابی، تمایل دارند از صمیمیت و وابستگی عاطفی دوری کنند و استقلال خود را حفظ کنند. آنها ممکن است در برقراری ارتباط عاطفی با پارتنر خود دچار مشکل باشند و از ابراز احساسات خود اجتناب کنند. شناخت سبک دلبستگی خود و تلاش برای تغییر الگوهای رفتاری ناایمن، می‌تواند به ایجاد روابط سالم‌تر و پایدارتر کمک کند.

5. نیاز به کنترل

برخی افراد به دلیل ترس از آسیب دیدن، تمایل دارند رابطه خود را کنترل کنند. این نیاز به کنترل، می‌تواند منجر به رفتارهای سلطه‌گرانه و وابستگی عاطفی شود. فرد ممکن است سعی کند تصمیمات پارتنر خود را کنترل کند، رفت و آمدهای او را محدود کند یا به طور مداوم او را چک کند. این رفتارها، نه تنها باعث ایجاد تنش در رابطه می‌شود، بلکه استقلال و آزادی پارتنر را نیز سلب می‌کند. در نتیجه، پارتنر ممکن است احساس خفگی و نارضایتی کند و سعی کند از رابطه فاصله بگیرد. برای غلبه بر نیاز به کنترل، تمرکز بر اعتماد به پارتنر و پذیرش این واقعیت که نمی‌توان همه چیز را کنترل کرد، ضروری است. در ضمن، یادگیری مهارت‌های ارتباطی موثر و حل مسئله، می‌تواند به کاهش تنش و بهبود رابطه کمک کند.

6. الگوهای نادرست رابطه

گاهی اوقات، افراد به دلیل مشاهده الگوهای نادرست رابطه در خانواده یا محیط اطراف خود، رفتارهای ناسالم را در روابط خود تکرار می‌کنند.مثلا اگر فرد در خانواده‌ای بزرگ شده باشد که یکی از والدین به شدت به دیگری وابسته بوده است، ممکن است این الگو را در روابط خود نیز تکرار کند.این الگوهای نادرست، می‌تواند ناخودآگاهانه بر رفتار فرد تاثیر بگذارد و او را به سمت وابستگی عاطفی سوق دهد.شناخت این الگوها و تلاش برای تغییر آنها، می‌تواند به ایجاد روابط سالم‌تر و پایدارتر کمک کند.مشاوره با یک متخصص می‌تواند در شناسایی و تغییر الگوهای نادرست رابطه بسیار موثر باشد.

در ضمن، مطالعه کتاب‌ها و مقالات مربوط به روابط سالم و آگاهی از رفتارهای ناسالم، می‌تواند به بهبود کیفیت روابط کمک کند.

تغییر الگوهای ریشه دار نیاز به زمان و تلاش دارد، اما با آگاهی و تمرین، می‌توان به نتایج مثبتی دست یافت.

7. فقدان مرزهای شخصی

عدم تعیین و حفظ مرزهای شخصی در رابطه، می‌تواند منجر به وابستگی عاطفی شود. مرزهای شخصی، محدوده‌هایی هستند که فرد برای حفظ استقلال و هویت خود تعیین می‌کند. این مرزها می‌توانند شامل زمان، انرژی، احساسات و ارزش‌های فرد باشند. وقتی فرد مرزهای شخصی خود را نادیده می‌گیرد یا اجازه می‌دهد که پارتنرش به آنها تجاوز کند، به تدریج هویت فردی خود را از دست می‌دهد و به پارتنرش وابسته می‌شود. برای تعیین و حفظ مرزهای شخصی، لازم است فرد نیازها و خواسته‌های خود را بشناسد و بتواند به طور قاطعانه آنها را بیان کند. در ضمن، باید بتواند در برابر فشارهای پارتنرش مقاومت کند و از حقوق خود دفاع کند. برقراری تعادل بین نیازهای فردی و نیازهای رابطه، برای حفظ سلامت روان و جلوگیری از وابستگی عاطفی ضروری است.

8. فانتزی‌سازی رابطه

گاهی افراد تصویری کاملا مطلوب و غیرواقعی از رابطه خود در ذهن می‌سازند. این فانتزی‌سازی، می‌تواند منجر به انتظارات غیرمنطقی از پارتنر و رابطه شود. وقتی واقعیت رابطه با این تصویر کاملا مطلوب مطابقت ندارد، فرد دچار ناامیدی و سرخوردگی می‌شود. این ناامیدی، می‌تواند فرد را به وابستگی عاطفی سوق دهد، زیرا او سعی می‌کند با راضی نگه داشتن پارتنر خود، این تصویر کاملا مطلوب را حفظ کند. برای جلوگیری از فانتزی‌سازی رابطه، لازم است فرد واقع‌بین باشد و پارتنر خود را همان‌گونه که هست بپذیرد. در ضمن، باید انتظارات خود را با توجه به واقعیت‌های رابطه تنظیم کند. پذیرش این واقعیت که هیچ رابطه‌ای کامل نیست و همه روابط با چالش‌هایی همراه هستند، می‌تواند به کاهش وابستگی عاطفی کمک کند.

9. ترس از دست دادن

ترس از دست دادن پارتنر، یکی از قوی‌ترین محرک‌های وابستگی عاطفی است. این ترس، می‌تواند ناشی از کمبود اعتماد به نفس، تجربیات گذشته یا احساس ناامنی در رابطه باشد. فرد ممکن است تصور کند که بدون پارتنر خود نمی‌تواند خوشحال باشد یا زندگی خود را به درستی مدیریت کند. این احساس ترس، باعث می‌شود فرد رفتارهایی از خود نشان دهد که منجر به وابستگی عاطفی شود. مثلا فرد ممکن است از مخالفت با پارتنر خود اجتناب کند یا تمام وقت خود را با او بگذراند. برای غلبه بر ترس از دست دادن، تقویت اعتماد به نفس و شناسایی ارزش های فردی ضروری است. در ضمن، پذیرش این واقعیت که هیچ رابطه‌ای دائمی نیست و هر رابطه‌ای ممکن است به پایان برسد، می‌تواند به کاهش این ترس کمک کند.

10. عدم وجود سرگرمی و علایق مشترک (خارج از رابطه)

اگر فرد سرگرمی‌ها، علایق و فعالیت‌های مجزایی از پارتنر خود نداشته باشد، تمام تمرکز و انرژی خود را صرف رابطه می‌کند.این تمرکز بیش از حد، می‌تواند منجر به وابستگی عاطفی شود، زیرا فرد احساس می‌کند که زندگی‌اش فقط در حضور پارتنرش معنا دارد.داشتن سرگرمی‌ها و علایق شخصی، به فرد کمک می‌کند تا هویت فردی خود را حفظ کند و از رابطه فراتر برود.این فعالیت‌ها، می‌توانند شامل ورزش، هنر، موسیقی، مطالعه، سفر یا هر فعالیت دیگری باشند که فرد از آن لذت می‌برد.با داشتن سرگرمی‌ها و علایق متنوع، فرد احساس رضایت بیشتری از زندگی خود می‌کند و وابستگی عاطفی او به پارتنرش کاهش می‌یابد.

در ضمن، داشتن دوستان و روابط اجتماعی خارج از رابطه، می‌تواند به کاهش وابستگی عاطفی کمک کند.

با ایجاد تعادل بین رابطه عاشقانه و سایر جنبه‌های زندگی، فرد می‌تواند سلامت روان خود را حفظ کند و از رابطه خود لذت ببرد.

11. نیاز به تایید و پذیرش از طرف مقابل

افرادی که نیاز شدیدی به تایید و پذیرش از سوی دیگران دارند، به احتمال زیاد در روابط عاشقانه خود دچار وابستگی می‌شوند.آنها به طور مداوم به دنبال این هستند که از طرف پارتنر خود مورد تایید و قدردانی قرار بگیرند و احساس می‌کنند که ارزشمندی آنها به نظر پارتنرشان بستگی دارد. این نیاز شدید به تایید، باعث می‌شود که آنها رفتارهایی را انجام دهند که مطابق با خواسته‌های پارتنرشان باشد، حتی اگر این رفتارها با ارزش‌ها و اعتقادات خودشان مغایرت داشته باشد.به تدریج، این افراد هویت فردی خود را از دست می‌دهند و به پارتنرشان وابسته می‌شوند، زیرا احساس می‌کنند که بدون تایید و پذیرش پارتنرشان، نمی‌توانند خوشحال و راضی باشند.

برای کاهش این نیاز به تایید، افراد باید به خودشان ارزش قائل شوند و به جای تکیه بر نظر دیگران، به خودباوری و اعتماد به نفس برسند.

آنها باید یاد بگیرند که خودشان را دوست داشته باشند و به خودشان احترام بگذارند، حتی اگر دیگران با آنها موافق نباشند.در ضمن، مشاوره با یک متخصص می‌تواند به آنها کمک کند تا الگوهای رفتاری ناسالم خود را شناسایی و تغییر دهند.

12. عدم مهارت در ارتباط موثر

ناتوانی در برقراری ارتباط موثر با پارتنر، می‌تواند منجر به سوءتفاهم، نارضایتی و وابستگی عاطفی شود. افرادی که نمی‌توانند به طور واضح و با صداقت احساسات و نیازهای خود را بیان کنند، ممکن است به جای حل مشکلات، از آنها اجتناب کنند یا به رفتارهای منفعلانه-تهاجمی روی آورند. این رفتارها، باعث ایجاد تنش در رابطه می‌شود و به تدریج، احساس نزدیکی و صمیمیت بین پارتنرها کاهش می‌یابد. برای بهبود ارتباط در رابطه، لازم است که پارتنرها مهارت‌های گوش دادن فعال، همدلی، بیان احساسات و حل مسئله را یاد بگیرند. آنها باید به یکدیگر فرصت دهند تا بدون قضاوت و انتقاد، احساسات و نیازهای خود را بیان کنند. در ضمن، باید تلاش کنند تا با همکاری و همدلی، مشکلات خود را حل کنند و به توافق برسند. در صورت لزوم، مراجعه به یک مشاور خانواده می‌تواند به بهبود ارتباطات در رابطه کمک کند.

13. کاملا مطلوب‌سازی پارتنر

دیدن پارتنر به عنوان فردی بی‌نقص و دارای تمام ویژگی‌های مثبت و نادیده گرفتن نقاط ضعف او، می‌تواند زمینه‌ساز وابستگی عاطفی شود.این کاملا مطلوب‌سازی باعث می‌شود فرد انتظارات غیرواقعی از پارتنر داشته باشد و در صورت مشاهده کوچکترین نقص یا اشتباه، دچار ناامیدی و سرخوردگی شود.به جای پذیرش پارتنر به عنوان یک انسان با ویژگی‌های مثبت و منفی، فرد تمام تلاش خود را می‌کند تا پارتنر را در همان تصویر کاملا مطلوبی که در ذهن دارد، حفظ کند.این تلاش برای حفظ تصویر کاملا مطلوب، می‌تواند منجر به رفتارهای کنترلی و سلطه‌گرانه شود و استقلال پارتنر را سلب کند.

برای جلوگیری از کاملا مطلوب‌سازی پارتنر، لازم است فرد واقع‌بین باشد و پارتنر خود را همان‌گونه که هست بپذیرد.

در ضمن، باید به این نکته توجه داشته باشد که هیچ انسانی کامل نیست و همه افراد دارای نقاط ضعف و قوت هستند.پذیرش نقص‌ها و اشتباهات پارتنر، به ایجاد یک رابطه سالم و پایدار کمک می‌کند.

14. کمبود حمایت اجتماعی

اگر فرد از حمایت کافی از سوی خانواده، دوستان یا سایر افراد جامعه برخوردار نباشد، ممکن است تمام نیازهای عاطفی و اجتماعی خود را از پارتنرش بخواهد.این فشار بیش از حد بر پارتنر، می‌تواند منجر به وابستگی عاطفی شود و رابطه را تحت فشار قرار دهد.داشتن یک شبکه حمایتی قوی، به فرد کمک می‌کند تا در مواقع سختی و بحرانی، از حمایت و راهنمایی دیگران برخوردار شود و تمام بار عاطفی خود را بر دوش پارتنرش نگذارد.برای ایجاد یک شبکه حمایتی، فرد می‌تواند با اعضای خانواده خود صمیمی‌تر شود، دوستان جدید پیدا کند یا در فعالیت‌های اجتماعی شرکت کند.

در ضمن، مراجعه به یک گروه حمایتی یا شرکت در جلسات مشاوره، می‌تواند به او کمک کند تا احساس تنهایی و انزوا را کاهش دهد و از حمایت دیگران برخوردار شود.

با داشتن یک شبکه حمایتی قوی، فرد می‌تواند از رابطه خود لذت بیشتری ببرد و وابستگی عاطفی خود را کاهش دهد.تقویت روابط اجتماعی و ایجاد تعادل بین رابطه عاشقانه و سایر روابط، برای سلامت روان و جلوگیری از وابستگی عاطفی ضروری است.

15. استرس و اضطراب مزمن

استرس و اضطراب مزمن می‌تواند فرد را آسیب‌پذیرتر کرده و احتمال وابستگی عاطفی را افزایش دهد.زمانی که فرد به طور مداوم تحت فشار و استرس قرار دارد، ممکن است به دنبال راهی برای فرار از این احساسات منفی بگردد و در رابطه با پارتنر خود احساس امنیت و آرامش کند.این احساس امنیت و آرامش، می‌تواند به تدریج به وابستگی عاطفی تبدیل شود، به طوری که فرد احساس کند بدون حضور پارتنرش نمی‌تواند از پس استرس و اضطراب خود برآید.برای کاهش استرس و اضطراب، فرد می‌تواند از تکنیک‌های مدیریت استرس مانند مدیتیشن، یوگا، تنفس عمیق و ورزش استفاده کند.

در ضمن، مشاوره با یک روانشناس می‌تواند به او کمک کند تا ریشه استرس و اضطراب خود را شناسایی کرده و راهکارهای موثری برای مقابله با آن پیدا کند.

با کاهش استرس و اضطراب، فرد می‌تواند به طور مستقل‌تر و سالم‌تری در رابطه خود حضور داشته باشد و وابستگی عاطفی خود را کاهش دهد.مراقبت از سلامت روان و جسم و داشتن سبک زندگی سالم، برای جلوگیری از استرس و اضطراب مزمن و کاهش احتمال وابستگی عاطفی ضروری است.

16. عدم پذیرش مسئولیت احساسات

وقتی فرد مسئولیت احساسات خود را نمی‌پذیرد و پارتنرش را مسئول خوشحالی یا ناراحتی خود می‌داند، وابستگی عاطفی شکل می‌گیرد.این افراد انتظار دارند پارتنرشان همیشه آنها را خوشحال کند، از آنها مراقبت کند و تمام نیازهای عاطفی‌شان را برآورده کند.در صورت عدم تحقق این انتظارات، احساس ناامیدی، خشم و رنجش می‌کنند و پارتنرشان را مقصر می‌دانند.برای داشتن یک رابطه سالم، هر فرد باید مسئولیت احساسات خود را بپذیرد و به جای انتظار از پارتنر برای خوشحال کردنش، خود تلاش کند تا احساسات مثبت را در خود ایجاد کند.

این شامل شناسایی منابع شادی و رضایت در زندگی، تمرکز بر نقاط قوت و دستاوردها، و یادگیری مهارت‌های مقابله با احساسات منفی می‌شود.

با پذیرش مسئولیت احساسات، فرد می‌تواند به طور مستقل‌تری در رابطه حضور داشته باشد و وابستگی عاطفی خود را کاهش دهد.در ضمن، با پذیرش این واقعیت که هیچ‌کس نمی‌تواند تمام نیازهای عاطفی او را برآورده کند، انتظارات غیرواقعی خود را کاهش می‌دهد و از رابطه خود لذت بیشتری می‌برد.

17. کمال‌گرایی

تمایل به بی‌نقص بودن و داشتن استانداردهای بسیار بالا در رابطه، می‌تواند منجر به وابستگی عاطفی شود.افراد کمال‌گرا انتظارات بسیار بالایی از خود و پارتنرشان دارند و به دنبال یک رابطه بی‌نقص و کاملا مطلوب هستند.در صورت مشاهده کوچک‌ترین نقص یا مشکل در رابطه، احساس ناامیدی و نارضایتی می‌کنند و تمام تلاش خود را می‌کنند تا رابطه را به وضعیت کاملا مطلوب برگردانند.این تلاش برای رسیدن به کمال، می‌تواند منجر به رفتارهای کنترلی، انتقادی و سلطه‌گرانه شود و رابطه را تحت فشار قرار دهد.برای رهایی از کمال‌گرایی، فرد باید یاد بگیرد که خود و پارتنرش را با تمام نقص‌ها و اشتباهاتشان بپذیرد.

در ضمن، باید انتظارات خود را واقع‌بینانه تنظیم کند و به جای تمرکز بر بی‌نقص بودن، بر رشد و پیشرفت در رابطه تمرکز کند.

پذیرش این واقعیت که هیچ رابطه‌ای کامل نیست و همه روابط با چالش‌هایی همراه هستند، به کاهش وابستگی عاطفی کمک می‌کند و به فرد اجازه می‌دهد از رابطه خود لذت بیشتری ببرد.